حساسیت به درد در زاده های موش های ماده ویستار تیمار شده با مرفین طی بارداری

پاسخ به محرک دردزا در دو جنس نر و ماده متفاوت از هم ثبت شده است. یافته های مشابه ای نیز برای انسان در دست است گرچه تا این لحظه در راستای تبیین پاسخ درد زاده های مادران دریافت کننده مرفین که طی بارداری دارو را مطابق برنامه شرطی سازی دریافت داشتند گزارشی منتشر نشده است. بنابراین این پژوهش برای نخستین بار واکنش یاد شده را در پستاندار کوچک مورد بررسی قرار داد. رت های ماده ویستار (g250-200، تهیه شده از انستیتو پاستور ایران) طی روزهای 16-14 بارداری مرفین (mg/kg 5 یا 5/0 ) را به طریق زیر جلدی دریافت کردند. زاده ها پس آنکه از شیر گرفته شدند به صورت ایزوله نگه داری شدند تا به محدوده وزنی g250-200 برسند. آن ها سپس بر اساس جنسیت و دوز داروئی که در دوران جنینی دریافت کردند گروه بندی شدند (6 (n= و تست فرمالین بر روی آن ها انجام شد. فرمالین (?l 50 از فرمالین %5/2) برای القای درد التهابی به صورت زیر جلدی درکف پای راست حیوانات تزریق شد. اثرات تسکین درد مرفین ( mg/kg 5/7- 5/0) در حیوانات تحت آزمایش با استفاده از این تست بررسی گردید به این صورت که مرفین 10 دقیقه قبل از فرمالین بصورت داخل صفاقی تزریق و پاسخ با تست فرمالین مطالعه شد. فرمالین به صورت غیر وابسته به جنس باعث القای درد شد. بی دردی مرفین به طور متفاوتی در نسل اول ظاهر شد؛ زاده های ماده که دوز بالاتری از مرفین را طی دوران جنینی دریافت کردند در مقایسه با جنس مخالف، با دوز بالاتری از دارو در بلوغ دچار بی دردی حاد شدند. پاسخ در هر دو جنس که دریافت کننده دوز پائین مرفین طی دوران جنینی بودند وابستگی به جنسیت نداشت. تجویز مرفین به موش های باردارممکن است منجر به بروز تولرانس یا تحمل به مرفین در فرم بالغ جنس مونث شود. طبق مطالعه حاضر تماس با مرفین در طی دوران جنینی حتی طی یک زمان کوتاه می تواند در سوء مصرف دارو موثر باشد.